Bir fotoğraf gördüm… İçim ezildi… Bir otoyolda iki ceylan… Kaçıyorlardı… Kimden mi? İnsandan! Oysa aşağıdaki dizeleri yazan da bir insandı.

Çocuk, çok sevdi ağacı...
Verirdi ona, her kış
Çiçekleri olaydı!

Ağaç, çok sevdi çocuğu...
Öperdi altın saçlarından
Dudakları olaydı!

Ve ona öptürmek için,
Eğilirdi yerlere kadar; 
Yanakları olaydı!

Dökerdi önüne hepsini
Gümüşten, altından, sedeften
Oyuncakları olaydı!

Ve çocuk gittikten sonra,
Böyle kalır mıydı ağaç? 
Ne olurdu onun da
Bacakları olaydı,
Ayakları olaydı!

Arif Nihat Asya, çocukla ağaç arasında böylesine güçlü bir bağ kurmuş yukarıdaki şiirinde.  Öyle ya insan doğanın bir parçası… Hatta yaşamasını, nefes almasını doğaya borçlu. Böyle olduğu halde doğaya karşı niçin bu kadar acımasız olunur! Güzelim ağaçlara nasıl kıyılır? Nehirlerimiz eskisi gibi coşkun akmıyor, göllerimizin suyu çekiliyor, mevsimlerse bildiğimiz gibi değil artık. Bilim insanlarının söylediklerine göre böyle hoyratça davranmaya devam edersek ve acilen bir çözüm üretmezsek 150 yıl sonra dünyada yaşamak mümkün olmayacak. Kuraklık, seller bizi bekleyenlerden arasında…. Oysa biz Aşık Veysel’in torunlarıyız. Ne güzel anlatıyor insan ve toprak arasındaki ilişkiyi şu dizelerde:

“Koyun verdi kuzu verdi süt verdi
Yemek verdi ekmek verdi et verdi
Kazma ile döğmeyince kıt verdi
Benim sadık yârim kara topraktır

Âdem'den bu deme neslim getirdi
Bana türlü türlü meyve yedirdi
Her gün beni tepesinde götürdü
Benim sadık yârim kara topraktır

Karnın yardım kazmayınan belinen
Yüzün yırttım tırnağınan elinen
Yine beni karşıladı gülünen 
Benim sadık yârim kara topraktır

İşkence yaptıkça bana gülerdi
Bunda yalan yoktur herkes de gördü
Bir çekirdek verdim dört bostan verdi
Benim sadık yârim kara topraktır”

Sadık yâr dediğimiz topraklarımıza, ormanlarımıza, nehirlerimize, göllerimize kıymayalım dostlar! Ceylanları yurdundan etmeyelim! Kazanacağımız milyonlardan daha önemli değil mi çocuklarımızın, torunlarımızın geleceği? Masmavi bir gökyüzü altında yaşamak herkesin hakkı!