|
|||
![]() |
İKİ CEYLAN ÜSTÜNE | ||
A. Bayar - İnsana Yolculuk | |||
Bir fotoğraf gördüm… İçim ezildi… Bir otoyolda iki ceylan… Kaçıyorlardı… Kimden mi? İnsandan! Oysa aşağıdaki dizeleri yazan da bir insandı. Çocuk, çok sevdi ağacı... Ağaç, çok sevdi çocuğu... Ve ona öptürmek için, Dökerdi önüne hepsini Ve çocuk gittikten sonra, Arif Nihat Asya, çocukla ağaç arasında böylesine güçlü bir bağ kurmuş yukarıdaki şiirinde. Öyle ya insan doğanın bir parçası… Hatta yaşamasını, nefes almasını doğaya borçlu. Böyle olduğu halde doğaya karşı niçin bu kadar acımasız olunur! Güzelim ağaçlara nasıl kıyılır? Nehirlerimiz eskisi gibi coşkun akmıyor, göllerimizin suyu çekiliyor, mevsimlerse bildiğimiz gibi değil artık. Bilim insanlarının söylediklerine göre böyle hoyratça davranmaya devam edersek ve acilen bir çözüm üretmezsek 150 yıl sonra dünyada yaşamak mümkün olmayacak. Kuraklık, seller bizi bekleyenlerden arasında…. Oysa biz Aşık Veysel’in torunlarıyız. Ne güzel anlatıyor insan ve toprak arasındaki ilişkiyi şu dizelerde: “Koyun verdi kuzu verdi süt verdi Âdem'den bu deme neslim getirdi Karnın yardım kazmayınan belinen İşkence yaptıkça bana gülerdi Sadık yâr dediğimiz topraklarımıza, ormanlarımıza, nehirlerimize, göllerimize kıymayalım dostlar! Ceylanları yurdundan etmeyelim! Kazanacağımız milyonlardan daha önemli değil mi çocuklarımızın, torunlarımızın geleceği? Masmavi bir gökyüzü altında yaşamak herkesin hakkı! |
|||
Etiketler: İKİ, CEYLAN, ÜSTÜNE, |
|